کاش

 

کاش اسمان حرف کویر را می فهمید 

واشک خود را نثار گونه های خشک او میکرد

کاش واژه حقیقت انقدر با لبها صمیمی بود  

که برای بیان کردنش نیازی به شهامت نبود. 

 کاش دلها انقدر خالص بودند  

که دعا قبل از پایین امدن دستها مستجاب میشد

کاش شمع حقیقت محبت رادر تقلای بال و پر پروانه می دید  

واو را باور میکرد

کاش مهتاب باکوچه های تاریک شب اشنا تر بود

کاش بهار انقدر مهربان بود  

که باغ را به دست خزان نمی سپرد

کاش فریادها انقدر بی صدا بود  

که حرمت سکوت را نمی شکست