الهی

غصه ی دوری آن گل مرا پیرم کرد  

غم هجر نگارم ز جهان سیرم کرد 

گریه کردم ز فراغت گل من باورکن  

که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد .

ای دوست

یک عمر قفس بست مسیر نفسم را  

حالا که دری هست مرا بال و پری نیست 

حالا که مقدر شده آرام بگیرم  

سیلاب مرا برده و از من اثری نیست  

بگذار که در ها همگی بسته بمانند     

وقتی که نگاهی نگران پشت دری نیست .